Capítulo 17

Violetta

     To wszystko działo się tak szybko... Najpierw nie mogłam wybrać pomiędzy Leónem, a Tomasem, jednak w końcu wybrałam Leóna. Potem wszystko się popsuło i pokłóciłam się z Leónem z powodu Ludmiły. A potem... Potem Diego wpadł mi w oko, co zepsuło mój związek z Leónem. Jestem taka głupia. Straciłam wszystkich; nawet Camila się mnie wyparła. Została mi jedynie Angie. I tata. Co mogę zrobić, by ponownie zdobyć zaufanie bliskich mi osób?

     Pierwszą osobą, którą chciałam prosić o wybaczenie, była oczywiście Francesca. To ona była tutaj najbardziej pokrzywdzona przeze mnie i ten cały plan. Nadal nie rozumiem, co mi wtedy takiego przyszło do głowy. Czemu tak bardzo chciałam zranić moją najlepszą przyjaciółkę, która nigdy nie pozwoliłaby, by stała mi się jakakolwiek krzywda? A teraz... Teraz mnie nienawidzi.
     Westchnęłam cicho, po raz kolejny nie słuchając wywodzeń Angie na temat pierwiastków. Zważywszy na to, że kobieta była bardzo sympatyczną osobą, na szczęście się na mnie za to nie obraziła. Spojrzała na mnie wzrokiem współczującej matki, którą chciałabym mieć. Ale niestety... Niestety nigdy nie będę jej miała.
     – Chodzi o Leóna, Diego, czy o Francescę? – zapytała, zupełnie, jakby czytała mi w myślach. Dobrze wiedziała, że chodziło moich przyjaciół byłych przyjaciół. Boję się, że już nigdy mi nie wybaczą, czego bym nie przeżyła.
     – O wszystkich, Angie – wyznałam, załamując się w środku. Musiałam coś z tym zrobić, bo miałam okropne wyrzuty sumienia, które nie dawały mi spokoju. Nie dawały mi spać! – Francesca i Diego powiedzieli, że zniszczyłam im życie. León powiedział mi, że jestem okropną i bezduszną osobą, bo potraktowałam tak swoją przyjaciółkę. Camila stoi po ich stronie. Ludmiła nic nie mówiła, ale jestem pewna, że myśli tak samo. Co mam zrobić? Proszę, pomóż...
     Miałam zachrypnięty głos, co moja ciotka z pewnością zauważyła. Pogłaskała mnie po ramieniu, po czym zamknęła swój zeszyt, gdzie miała zapisane swoje notatki, dotyczące mojej nauki.
     – Błędów niestety nie da się cofnąć – uświadomiła mi, myśląc, co może jeszcze powiedzieć. – Ale można je naprawić. Musisz przypomnieć sobie, dlaczego się z nimi przyjaźniłaś i im to uświadomić. Wybacz, Violu, ale ja muszę już iść. Pablo ogłosił spotkanie z nauczycielami.
     Uśmiechnęła się lekko, po czym musnęła mnie w policzek, trochę brudząc mnie swoim błyszczykiem, ale mi to nie przeszkadzało. Gdy wyszła, westchnęłam cicho. Musiałam wziąć się za siebie. Nie mogłam całymi dniami ślęczeć smutna, po prostu byłam zmuszona wziąć się w garść i ratować moją przyjaźń, która jest ważniejsza, niż cokolwiek innego. 

 

Francesca

     Powoli zaczynałam żałować, że tak się zachowałam w stosunku do Violetty. Nadal nie byłam pewna, czy dobrze postąpiłam. Pewnie dziewczyna teraz ma mętlik w głowie; w końcu najpierw jej wybaczyłam, a teraz... Rany, sama się w tym wszystkim pogubiłam! Postanowiłam porozmawiać z Leónem na temat jego byłej dziewczyny.

     Zapukałam cicho do pokoju chłopaków, utrzymując melodię "Podemos". Bardzo lubiłam tą piosenkę, a najpiękniejsze w niej było to, że León i Violetta napisali ją razem.

     – Wejdź, Francesca. – Usłyszałam głos Leóna. Kiedyś zastanawiałam się, czy jestem bardzo przewidywalna, a teraz mogę śmiało odpowiedzieć, że tak. Jak widać, jestem. Zgodnie z prośbą weszłam do pokoju. Nie było tam Federico, był tylko León, który siedział przy laptopie, a nos miał schowany za nim. – Coś się stało? Dziwnie wyglądasz.

     – Chciałam tylko spytać, czy jesteś całkowicie pewien, co do tych motorów... I w ogóle... – oznajmiłam szczerze. Zawsze bałam się motorów, motocyklów i innych tego typu sprzętów. Może to dlatego, że jeden z bliskich mi kuzynów (mam bardzo dużą rodzinę) miał wypadek na motorze i... I odszedł. 

     – Oczywiście, że jestem. Gdyby było inaczej, nie pakowałbym się w to... Popatrz, klub dodał moje zdjęcie na motorze na Facebooka! – powiedział podekscytowany, pokazując mi owe zdjęcie. Próbowałam udać szczęśliwą, ale nie za bardzo mi to wychodziło. – Co się dzieje?

     – Po prostu myślę, że tego nie przemyślałeś, ale ja nie będę ci się pchać z butami do twojego życia. Bylebyś uważał... – odpowiedziałam smutna, kierując się w stronę drzwi, gdy usłyszałam jego głos.
     – Przecież nic mi się złego nie stanie, Francesca... – rzekł święcie przekonany swojej racji, a ja stanęłam na chwilę, by pomyśleć nad odpowiedzią. Finalnie jednak wyszłam, trzaskając za sobą drzwiami. Czy on naprawdę nie rozumie, że ja się o niego martwię?

 

Ludmiła

     – Nie mam ochoty na spacer, trudno ci to pojąć? – zapytałam podminowana, wzdychając głęboko. Denerwowali mnie ludzie, którzy za wszelką cenę chcieli osiągnąć cel, nie interesując się zdaniem innych. Włożyłam schłodzone wiatrem dłonie do dżinsowych spodni.

     – Chciałem po prostu porozmawiać z tobą na osobności, bez Francesci, ani Leóna – odpowiedział z delikatnym uśmiechem, a ja spojrzałam na niego zdumiałym wzrokiem. – Chciałem cię spytać... Kim dla ciebie jestem?

     – Partnerem do tańca, oczywiście – powiedziałam bez głębszych zastanowień.

     – A prywatnie?

     – Przyjacielem – rzekłam, po czym uśmiechnęłam się lekko. – Przyjacielem, którego nigdy nie miałam. Trudno zdobyć moje zaufanie.

     – Zauważyłem – oznajmił, śmiejąc się cicho. – Ale... Dlaczego akurat ja?

     – Co?

     – Skoro trudno zdobyć twoje zaufanie, to dlaczego mi się to udało? – zapytał, a ja zbladłam. Sama nie wiem. Czy był w ogóle jakiś powód?

     – Powinieneś sobie zadać to pytanie... Dobra, zbierajmy się już, bo zaraz będziemy tańczyć przed Madrytem, a trzeba jeszcze zrobić próbę – zakończyłam temat, uśmiechając się delikatnie. Federico pokiwał delikatnie głową, po czym musnął mój policzek. 

 

 Od autorki: Przepraszam za tak krótki rozdział, przepraszam, że tak późno go dodaję... W sumie, nie wiem, po co to piszę; dla kogo to piszę. Mam wrażenie, że tylko dla siebie. Nie chciałam tego pisać, ale niestety muszę...
Jeżeli pod tym postem pojawi się jeden-dwa komentarze, nie ma co liczyć na kolejny rozdział. Nie wypalam się - wręcz przeciwnie! Dopiero się rozkręcam, ale nie mam zamiaru pisać dla siebie.